Bilhassa, 8-10 yaş altındaki çocuklar, soyut düşünme maharetlerinin tam olarak oluşmaması sebebiyle gerçekleşen zelzelenin nasıl olduğunu zihinlerinde manalandırmakta zorlanırlar ve bu kavram onlar için hayli belgisiz kalır. Meçhul olan durumlar ise çocukları ürkütür, telaşlarını arttır, kaygılı, inançsız ve dehşetli hissederler. Bu hisler beraberinde, kabus görme, tırnak yeme, alt ıslatma ve içe kapanma üzere hem ruhsal hem de fizikî belirtileri de beraberinde getirir.
Peki, Çocuklarımıza Yaşanılan Bu Afeti Nasıl Anlatabiliriz?
Öncelikle yaşanılan sarsıntı çocuklara mümkün olduğunca yalın ve gerçek bir lisanda anlatılmalıdır. Bu noktada, fazla ayrıntı vermek yahut bu mevzuyla ilgili hiç konuşmamak çocukların başında birçok soru işareti yaratabiliyor. Sarsıntının, yağmur, kar ve öteki hava olayları üzere bir tabiat olayı olduğunu ve ayağımızı bastığımız yerlerin vakit zaman bu sebeple hareket edebileceği biçiminde bir transfer sağlanabilir.
İkinci en kıymetli adım ise;
Çocukların sarsıntı ile ilgili sorduğu soruların geçiştirilmemesi ve bahsin kapatılmamasıdır. Bu türlü bir yol izlendiğinde çocuk kendi hayal gücüyle bu sorulara karşılık aramaya başlar ve bu durum çocuğun daha fazla kaygılanmasına sebep olabilir.
‘Çocuklarımızla açık irtibat olmazsa olmaz adımlardandır’
Çocuklarla açık irtibat kurmak yararlıdır, fakat bu irtibatın ve transferlerin hudutlarına da dikkat edilmelidir. Çocuğumuzun yanında bu bahisle ilgili ayrıntılı konuşmalardan, çocuğun daima zelzele ve enkaz imgelerine maruz kalmasından kaçınılmalıdır. Çocukların, olumsuz imgelere fazla maruz kalması, itimat hissini kıymetli ölçüde zedeleyebilir. Unutulmamalıdır ki bu süreçte çocuğun hissetmek ve duymak istediği en değerli his güvenlik hissiyatıdır.
Çoğu vakit çocuklar, etraflarında gerçekleşen durumları ebeveynlerin yansılarını gözlemleyerek algılarlar. Bu noktada, atılması gereken bir başka kıymetli adım ise ebeveynin kendi his durumunu düzenlemeye çalışmasıdır. Elbette, bu durum kaygılarımızı ve kederlerimizi büsbütün saklamak gizlemek manasında değil tam aykırısı çocuklarımızın hissettikleri bu belirsizlik ve endişenin birlikte söz edilebiliyor olması manasındadır.
Bir öbür yandan, çocukların bu süreçte hissettiklerini sözel olarak tabir etmesi bazen mümkün olamayabilir. Bu türlü durumlarda, oyun oynamak, fotoğraf yapmak üzere çocuğun sevdiği aktiviteler, çocuğun kendisini söz etmesine imkan sağlayacaktır.
Son olarak, kaygının, kaygının ve belirsizliğin olduğu bu süreçte çocuğunun en temel muhtaçlığı sevdiği birine temas etmek ve yakın alaka halinde kalmaktadır. Münasebetiyle, bu devirde çocuklarınızla sık sık yakın temaslar kurarak sakinleştirmeyi ihmal etmeyin.
Ülkece yaşadığımız bu güç süreçte, vefat edenlerimizin yakınlarına baş sıhhati, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum. Umarım, bir daha bu türlü bir afeti yaşamayız.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı
